Aleinn í bíó, ásamt 199 draugum!

Aleinn í bíó í 200 manna sal. Það er ekki oft sem það gerist en síðast henti það mig í vikunni sem leið þegar ég skellti mér á Dreamgirls. Já þarna sat ég einn og yfirgefinn yfir sálartónlistinni í tvo tíma, ekki er þó útilokað að 199 draugar hafi notað tækifærið og skemmt sér líka. Ólafur H. Torfason gaf myndinni þrjár stjörnur svo ég taldi að nokkuð góð aðsókn yrði að myndinni. Það er alveg hægt að mæla með þessari mynd hún var góð skemmtun. Söguþráðurinn er greinilega tekinn upp úr bókinni “The Story of Motown eftir Peter Benjaminson”. Já Barry Gordy hljómplötuútgefandi var frumkvöðull á sínu sviði og festi margar stjörnur upp á stjörnuhimininn. En að vera aleinn í bíó er skrítinn tilfinning, það er eins og maður eigi bara allan heiminn, ekkert sem truflar, ekkert skrjáf í popppokum og enginn óvæntur hósti neins staðar. Ef ég man rétt þá gerðist það síðast þegar myndin um

“Hilary and Jackie” var sýnd að þá sat ég líka, aleinn í 300 manna sal á frumsýningu í Borgarbíói á Akureyri og naut dýrðarinnar og frábærrar snilli

 Jacqueline du Pré.  Ekkert skil ég í samborgurum mínum að láta svona gullmola fram hjá sér fara.